Weer een update!!

Tijd voor een update!! Wederom heeft deze even op zich laten wachten, maar hier dan weer de verhalen van afgelopen week!

Vorige week een workshop gegeven in Kampala bij het Police Training Centre van Uganda. Het was een soort kazerne, waar alle agenten van Uganda worden opgeleid. Er waren allemaal kamers voor de agenten in opleiding, en er woonden ook een aantal gezinnen van mensen die al uit de opleiding waren en reeds werkzaam zijn als agent.

De computerruimte die we gebruikten was gedoneerd door de Nederlandse overheid en zag er erg goed uit. Toen we helemaal klaar waren met de voorbereidingen moesten we nog even wachten op de deelnemers en toen kon de workshop van start gaan.

De deelnemers waren van verschillende afdelingen; de verkeerspolitie, de afdeling communicatie, de criminal investigation department, de ICT afdeling en ongetwijfeld nog een aantal die ik nu vergeet. Het niveau onderling was erg verschillend en sowieso veel hoger dan het niveau in Kitgum. Aan het begin van de workshop deden we een kleine brainstormsessie in groepjes om het niveau van de groep te bepalen en erachter te komen wat hun ideeën over ICT zijn. Hier werden we in de eerste instantie lichtelijk nerveus van, aangezien een aantal mensen met antwoorden kwamen waar wij zelf nog niet eens mee zouden komen..

Maar ik dacht, geen paniek, gewoon leuk blijven glimlachen alsof alles onder controle is en het komt allemaal wel goed! Dat was gelukkig ook zo. Want wat belangrijk is om te weten, is dat het verschil tussen wat Ugandesen zeggen te kunnen of te weten, nog wel eens uiteenloopt met de waarheid. Dit is gewoon puur vanuit een soort trots, die vooral leeft bij de grote bazen.

Achteraf bleek namelijk dat ze wel veel wisten te vertellen over computers, maar nauwelijks wisten hoe ze hem moesten gebruiken. Zo moest ik bijvoorbeeld aan een man die zojuist had staan vertellen over Online vergaderen, CAD systemen en het nut van ICT voor luchtverkeersleiders, uitleggen hoe hij een hoofdletter kan maken en hoe hij een bestand opslaat. Ppfff.. Dat viel gelukkig mee :-)

De workshop ging erg goed en de mensen waren enorm enthousiast. Iedereen ging goed aan de slag en ze pikten alles heel snel op. Dat was heel leuk, want zo kon ik hier en daar ook wat extra dingen uitleggen, bijvoorbeeld een extra sheet aanmaken in Excel en die een andere naam geven. Dat zijn voor ons van die gewone dingen, maar voor hun allemaal nieuw.

Helaas hadden we ook last van wat ongemakken, namelijk dat de stroom gedurende 2 uur uitviel.. Wat bleek, de batterij die het hele complex voorziet van stroom was al leeg voordat we waren begonnen en dus hadden we tot dan toe op noodstroom gewerkt. Ook de generator was geen optie, aangezien en geen benzine inzat. En waar haal je zo snel ruim 100 liter benzine vandaan?

We hebben het probleem opgelost door eerst de lunch te laten komen en alle computers uit te schakelen zodat de batterij weer kon opladen. Na de lunch viel de stroom weer uit, maar dit duurde gelukkig maar een half uurtje. Dat zijn wel gekke dingen, die je niet echt gewend bent. Natuurlijk valt in Nederland de stroom ook wel eens uit en ook wel eens voor langere tijd, maar hier is het veel gebruikelijker. Net zoals het feit dat je lang niet altijd kan internetten op elke computer. Terwijl je in Nederland eigenlijk niet anders gewend bent dan dat er altijd stroomvoorziening is en op 9 van de 10 computers ook wel internet.
Gelukkig waren de deelnemers (en wijzelf ook) tevreden aan het eind van de workshop en had ik wel het gevoel dat we een hoop hebben kunnen overbrengen die dag.

Over ongemakken gesproken, daar heb ik zelf ook helaas al 1,5 week last van.. Sinds vorige week ben ik namelijk al ziek en dat is niet echt een pretje als je in Afrika zit. Ik zal jullie alle ongelukkige details besparen, maar ik heb meer tijd doorgebracht op en boven de wc de afgelopen week dan buiten het huisje.

Na 4 dagen ziek zijn vond ik het wel even genoeg en besloot ik toch maar even naar het Internationale ziekenhuis in Kampala te gaan. Ik had het zo lang mogelijk uitgesteld omdat ik niet echt een geweldige indruk had gekregen van de gezondheidszorg hier, maar goed, nood breekt wet. Om half 10 ’s ochtends vertrok ik, vergezeld door een lerares, naar het ziekenhuis. Hoewel ik inmiddels beter had moeten weten, dacht ik heel naïef even snel medicijnen op te halen bij een arts en binnen een uurtje, hooguit twee, weer lekker thuis te zijn en dan snel weer beter te zijn. Het verliep echter een beetje anders.

Een tip: Mocht je ooit – ik hoop het niet voor je – naar het ziekenhuis moeten in Uganda, zorg dan dat je er gewoon de hele dag voor uit trekt, neem voldoende geld en water mee en het liefst een gesprekspartner.. Gelukkig was ik van al deze dingen voorzien en eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kon het lange wachten beginnen. Eerst moest ik me melden bij de receptie waar ik een formulier moest invullen. Na een kwartier werd ik meegenomen door een mevrouw en naar een ‘cassier’ begeleid waar ik de eerste 35.000 schilling (niet schrikken, is maar 13 euro) moest neertellen om de dokter te kunnen spreken.

Vervolgens werd ik naar een wachtkamer gebracht waar ik een half uur heb gezeten tot ik naar binnen werd geroepen ‘Anna.. Anne.. Annealious?’. Een vrolijke, jonge zuster die erg moest lachen omdat ze geen idee had hoe ze mijn naam moest uitspreken. Ik dacht dat ik nu ‘al’ met de dokter zou praten, maar eerst moesten er allerlei dingen worden opgemeten. Dus nadat mijn gewicht, lengte (waarom?!), bloeddruk, hartslag en temperatuur waren opgenomen, mocht ik weer terug naar de wachtkamer waar iedereen toch wel erg naar me zat te kijken, vooral de kinderen die waarschijnlijk nog niet vaak of zelfs nooit een blanke hebben gezien.

Na weer ruim een half uur hoorde ik ‘Angelina??’. Dit keer was het de dokter zelf die zich maar niet eens waagde aan die lastige naam en gewoon een soort variant op mijn middelste naam maakte. Deze trend werd trouwens snel overgenomen, want de rest van de dag noemden alle zusters en dokter me Angelina.

De arts die ik te spreken kreeg was ontzettend aardig, kundig en heel behulpzaam. Had ik toevallig de afgelopen dagen iets gegeten wat ik normaal niet at? Ik legde uit dat, aangezien ik uit NL kom, zo’n beetje alles wat ik hier eet anders is dan ik gewend ben. Ook al is het een gerecht dat ik ken, alles smaakt anders. Na een aantal vragen beantwoord te hebben stelde de arts voor om toch even bloed te prikken. THANK GOD had ik mijn eigen naalden bij me (Dien, bedankt!!!).

Dus liep ik met mijn briefje naar het laboratorium om bloed te laten prikken. De mevrouw achter de balie keek naar wat de arts geschreven had en zei ‘First you pay for this, than come back’. Oh ja, even vergeten :-) Weer 21.000 schilling lichter (de vrouw achter de kassa was intussen helemaal geïnteresseerd geraakt in waar ik vandaan kwam, welke taal we daar spraken, hoe lang ik bleef, wat ik hier deed enz.) nam ik plaats op een bankje bij het lab. Overigens was deze ‘wachtkamer’ buiten. Gelukkig was er een overkapping want inmiddels was de zon flink gaan schijnen. Drie kwartier lang zat ik daar te kijken naar iedereen die voorbij kwam en iedereen die voorbij kwam keek naar mij. Hoewel het een internationaal ziekenhuis is waar alle niet-Ugandesen zo’n beetje heengaan, was ik toch een beetje een apart geval en de meest witte persoon die daar rondliep en daardoor nogal een bezienswaardigheid.

In die drie kwartier leek er nauwelijks iets te gebeuren, er werden hooguit 3 mensen opgeroepen en ik was bang dat ik daar de rest van de dag zou blijven zitten. Toen ik terug kwam van het toilet vroeg mijn lerares ‘wat was jouw middelste naam nou ook alweer?’ En gelukkig, ik was opgeroepen. Ik vroeg de zuster zo beleefd mogelijk om mijn eigen naald en spuit te gebruiken. Ik was even bang dat het beledigend zou overkomen, maar goed, dat was even niet het belangrijkste. Gelukkig vond ze het geen probleem (scheelt hen ook weer materiaal). Hoewel, het prikken in mijn arm lukte niet dus moest ze op de bovenkant van mijn hand prikken, wat redelijk onprettig was. Misschien een kleine pesterij? Haha, nee hoor, dat was maar een grapje. De zuster was erg aardig.

Toen kon ik weer terug naar de wachtruimte om volgens de zuster na een half uurtje de uitslag te krijgen. Dit werd echter bijna een uur en toen werd ik weer naar binnen geroepen. De arts nam alle bloedwaarden een voor een met me door en legde uit wat alles betekende. Ik had een infectie (niets dramatisch, maar wel vervelend) en hij zou antibiotica voorschrijven. Ik was toch wel erg blij dat ik even naar het ziekenhuis was gekomen :-) Dus ik weer op pad met mijn briefje. De gang van apotheek naar kassa naar apotheek en na een half uurtje had ik mijn medicijnen en kon ik weer naar huis!! Inmiddels was het half 3 ’s middags..

Woensdagochtend vertrok ik naar Mubende. Dat is een dorpje op ongeveer 4 uur rijden van Kampala. We gingen daar een bezoek brengen aan de familie van een van de medewerkers van de stichting. In deze 2 dagen wilden ze ons laten zien hoe het leven in een dorp er aan toe gaat. Toen we aankwamen stonden er allemaal kleine kindjes op ons te wachten met bloemen in een mandje en we kregen allemaal een bloemetje uitgereikt. Dat was echt heel aandoenlijk.

Toen werden we verwelkomt door de vader en zijn 2 vrouwen. Alleen de vader sprak Engels dus de rest ging een beetje met handen en voeten en veel glimlachen. Vervolgens werd er lunch geserveerd. Ze hadden een mix gemaakt tussen Afrikaans en Europees en de lunch bestond uit rijst, vlees, jus, matoke (banaan), verse ananas, zoete aardappel, gebakken aardappel, spinazie en misschien nog 1 of 2 gerechten die ik me even niet meer herinner. Er staat altijd eerst iemand klaar met een jerrycan water om je handen te wassen en daarna heb ik een bescheiden bordje opgeschept i.v.m. de buikproblemen. ‘No beef? No more patatoe? Are you sure?’

Na de lunch kwam er iemand aanlopen met een geit en bond het beestje vast aan een boom. De geit keek wat nerveus uit zijn ogen en ik denk dat hij wist wat hem te wachten stond.. Namelijk dat hij het avondeten zou worden..

Eerst kregen we nog een regenbui over ons heen, waardoor we al onze spullen die we al hadden uitgestald in de bananententen (als het lukt upload ik een foto) snel moesten verplaatsen naar een droger onderkomen. Ik vond het vooral een beetje zielig voor de geit die in de regen aan de boom op deze manier wel een erg triest einde van zijn leven had.

Toen de zon er weer was werd er vrolijk aangekondigd dat het nu tijd was voor de slachting. Ik ben ook gaan kijken, maar ik kan niet zeggen dat het echt prettig was om te zien. Ik ben ook niet blijven kijken toen de ingewanden enzovoorts eenmaal verwijderd gingen worden. Toen zat ik alweer met de kindjes te spelen, past meer bij me :-)

’s Avonds werd de geit op de barbecue bereid. Dat ging als volgt: ’s middags waren er takken van bomen tot spiesen gesneden en daar was per spies een enorme hoeveelheid vlees aangeregen. Het was de bedoeling dat wij p.p. minstens een spies gingen eten, maar dat was echt iets teveel van het goede, dus heb ik slechts 1 spies gedeeld met mijn buurman. Nu hebben Ugandesen nogal de neiging om veel vet aan het vlees te laten zitten, maar die stukken gooiden wij stiekem naar achteren wat makkelijk kon, aangezien we buiten zaten en het donker was. Afgezien van de stukken vet, bot en kool smaakt de geit prima :-)

De sterrenhemel was trouwens echt geweldig. Zo ontzettend indrukwekkend. Er was maar 1 peertje dat brandde op de generator en toen die werd uitgezet was het pikkedonker, midden in de natuur met alleen maar het geluid van krekels, de geur van het vuur en miljoenen sterren boven me. Dat was echt een gaaf moment.

Ik zou eigenlijk in een bananentent slapen, maar het was uiteindelijk een beetje krap en dus koos ik lekker voor een normale tent die ik ’s middags met Robert (de man van de stichting) had opgezet. Heerlijk geslapen en de volgende ochtend gewekt door vogeltjes.

Toen zijn we naar een ananassenplantage gegaan waar we ananas hebben geplukt. Dat was heel leuk. Ik had eigenlijk geen idee hoe ananas groeit, en ik probeer het nu uit te leggen, maar dat lukt niet echt dus ook hiervoor verwijs ik even naar de foto’s :-)

We hebben ook de boerderij van de vader van Robert bezocht, waar veel koeien stonden. Ondanks dat is de familie is best arm. Zoals Robert zegt, we hebben geen geld maar wel veel land. Daarom waardeerde ik het wel heel erg dat wij daar waren uitgenodigd en dat ze het wel voor elkaar kregen om al die maaltijden voor ons op tafel te zetten.

Toen we terugkwamen bij het huis stond er een schaal mango’s klaar die net voor ons waren geplukt. Daarna werd er weer lunch geserveerd en na de lunch hebben we de cadeaus overhandigd die we hadden meegebracht. Dat waren dingen zoals servies en voor de kinderen wat kleurboeken en potloden.

Toen waren we klaar om de terugreis te aanvaarden en dat was ook precies het moment waarop mijn buik besloot zich niet meer heel veel aan te trekken van de antibiotica. De reis ging dus gepaard met nogal wat krampen en steken en ik was blij toen we weer in Kampala waren. Helaas kwam toen ook al het eten van de afgelopen dag er weer uit en dook ik weer mijn bed in.

Nu is het een dag later, vrijdag, en ik baal enorm want ik ben dit weekend vrij ben en ik zou eigenlijk vanmorgen om 6 uur vertrekken naar het Noorden, naar de Murchinson Falls voor een 2-daagse safari. Dat is hem dus helaas niet geworden :-(

Ik hoop me snel weer wat beter te voelen zodat ik de laatste paar dagen nog een beetje kan genieten! In ieder geval heb ik a.s. maandag een afsluitende toets en nog een barbecue op het programma en dinsdagavond vlieg ik weer terug! Woensdag kom ik ’s ochtends al vroeg weer aan in Nederland.. Bbrrr… dat zal wel even wennen zijn die kou :-) Maar toch verheug ik me er ook stiekem wel op.. En ook op boerenkool :-)