Wat een ervaring..

Daar ben ik weer! De update heeft even op zich laten wachten. Dat komt doordat ik in Kitgum geen internet had.

Ik heb heel veel meegemaakt de afgelopen dagen. Ik heb weer een heel ander deel van Uganda gezien. Echt het ‘tv-Afrika’ als je begrijpt wat ik bedoel. Ik vond de armoede die ik hier in de sloppenwijken van Kampala heb gezien al erg, maar in het Noorden was 3 jaar geleden nog een oorlog aan de gang die 20 jaar heeft geduurd en daar zie je de littekens nog erg goed van.. Zowel in het landschap als bij de mensen.

Goed, laat ik bij het begin beginnen!

Zondagmorgen 10 februari vertrokken we om 06:00 richting Kitgum. Het is een afstand van ik geloof iets meer dan 300 km, dus je zou denken dat je daar binnen een uur of 3 wel zou moeten kunnen zijn. Maar nee, niet als je over Ugandese wegen moet rijden! We hebben 9,5 uur over de rit gedaan. We waren met ongeveer 20 man, waarvan we er eerst een paar in Lira moesten afzetten. We zaten verspreid over 2 busjes, iedereen helemaal ingeklemd tussen bagage en de boodschappen voor de komende 4 dagen.

De rit was warm, lang, stoffig en vermoeiend maar vooral heel erg gaaf. Ik heb urenlang heerlijk met mijn muziekje op mijn i-pod uit het raam zitten staren naar het landschap en de mensen. Ik vond het allemaal zo boeiend om te zien! Ik zal het proberen uit te leggen: Uganda is heel erg groen en heel erg stoffig. Je kijkt dus (zodra je de stad uit bent) voortdurend uit over een groene velden met allerlei verschillende boomsoorten en planten. Tussen al die bomen en grassen zie je af en toe kleine dorpjes verstopt liggen. Een keer in de zoveel tijd reden we door een klein stadje waar het dan ook meteen heel druk was omdat iedereen in de wijde omtrek daar zijn/haar boodschappen moet doen enz.

Naarmate we verder bij het Noorden kwamen werden die stadjes steeds minder en die dorpjes in de velden steeds meer. Althans, ik heb de hele weg gedacht dat het gewone dorpjes waren, maar pas in Kitgum vertelde een Ugandees me dat het allemaal vluchtelingenkampen zijn. Dat was wel even slikken. Het waren er namelijk echt ontzettend veel, wat dus automatisch inhoudt dat er heel erg veel vluchtelingen waren/zijn. En nou ben ik natuurlijk niet zo naïef dat ik niet weet in wat voor land ik ben, maar als je zo de realiteit onder ogen ziet is het best pittig. Je ziet er namelijk heel goed dat die mensen werkelijk niets hebben.

De kampen bestaan uit palen met een strooien dak. Op verschillende daken lagen wat kleren te drogen en je zag alle mensen ofwel in de weer met potten en schalen, of lusteloos voor hut hutje voor zich uit staren, of langs de rand van de weg lopen met watercans of zakken voedsel op hun hoofd. Dat vind ik nog steeds bijzonder om te zien op een of andere manier, dat ze allemaal van die enorme hoeveelheden gewicht op hun hoofd meedragen! En ook de kleine kinderen. Ik heb heel veel kinderen gezien van een jaar of 7 die een vuil en gescheurd lapje stof omhadden, hun baby broertje of zusje achter op hun rug in een draagdoek droegen en ondertussen een watercan van een paar liter op hun hoofd droegen. Dat is wel bizar hoor. Dat is niet echt meer ‘een jeugd’ te noemen, een kind hier moet meteen meedraaien en verantwoordelijkheden dragen.

Ik zal een klein stukje uitleggen over de oorlog die in dat gebied heeft gewoed. Het is een oorlog geweest waarbij de LRA (Lords Resistance Army) vocht tegen de Ugandese regering. Hierbij maakten zij gebruik van kindsoldaten. De jongens werden ingezet om te vechten en de meisjes om te werken als seksslavin. Dorpen werden midden in de nacht overvallen en er zijn duizenden kinderen ontvoerd. De kindsoldaten die probeerden te ontsnappen werden vermoord of verminkt, soms door andere kindsoldaten. Ook werden de kinderen ingezet om hun eigen dorp te plunderen en familie te vermoorden. Nu kan ik ook niet zeggen dat de Ugandese regering zelf wel heel integer is, want ook onder de huidige president worden kindsoldaten ingezet. Gevangen genomen kindsoldaten worden contracten aangeboden om te komen vechten voor het Ugandese leger, omdat zij al ervaring hebben en goedkoop zijn. Veel van de kinderen die ik zag lopen in de vluchtelingenkampen zijn wees en weten niet waar ze vandaan komen. Er zijn heel veel vreselijke geweldplegingen geweest in die tijd, maar daar zal ik nu niet al te veel over uitweiden.

Het is misschien niet echt prettig dat wanneer je denkt ‘Ah, even gezellig de update van Anneloes lezen’, je ineens dit soort details voor je kiezen krijgt. Sorry daarvoor, maar ik denk dat het nuttig is om de achtergrond een beetje te weten zodat je een beetje een beeld kan vormen over hoe het daar nu is.

Het Noorden van Uganda is dus nog ontzettend onderontwikkeld, omdat het net begint eigenlijk. Wat ik wel heel positief vond is dat ik overal nuttige projecten zag, opgezet door buitenlandse regeringen, NGO’s en particulieren. Waterputten, schooltjes, microkrediet verstrekkers, internetcafés, tentenkampen van UNHCR enzovoorts. De auto’s van Warchild en de UN reden in Kitgum voortdurend langs mijn hotel. Dat is wel apart, maar wel heel goed om te zien.

Ons hotel was voor de standaard in Kitgum echt prima. Ik deelde een kamer met mijn groepsgenoot Jacolien. We hadden een eigen badkamertje, een luxe die niet al onze groepsgenoten hadden, dus dat was erg fijn. Het was wel douchen op je hurken onder de kraan omdat de douche bijna geen water gaf, maar ach, als dat alles is!

Maandag gaf een andere groep die mee was een workshop en konden wij onze laatste voorbereidingen doen. Helaas was de warmte mij inmiddels iets te veel geworden en heb ik de hele dag op bed gelegen. Het was in Kitgum zeker 40 graden en na de vermoeiende reis sloeg dat net even iets harder in dan verwacht. Ik werd dus wakker met een enorm bonkend hoofd en heb het even lekker rustig aan gedaan die dag!

Gelukkig kon ik dinsdag wel mee om de workshop te geven. Het was echt heel erg geslaagd! We begonnen de dag om 8 uur met opbouwen. We gaven de workshop in een ruimte die geïnstalleerd is op een ‘Chilf friendly space’ pleintje van Warchild. Daar stond een klein gebouwtje met computers en een apart kantoortje waar we onze spullen konden laten. Eerst moest de beheerder van het gebouw de generator even aanzetten en toen konden we van start!

Rond 9 uur kwamen de deelnemers aan. Sommige agenten waren in uniform, anderen niet. Het was al vrij snel duidelijk wie er hooggeplaatst was en wie minder. Wanneer wij bijvoorbeeld een vraag stelden, wachtte iedereen eerst af of de belangrijkste persoon in de ruimte iets te zeggen had alvorens zij zelf antwoord gaven.

Al snel bleek dat we echt helemaal bij nul moesten beginnen met de kennisoverdracht! Geen van de deelnemers had ooit eerder een computer gezien, laat staan gebruikt. Dat was wel heel erg leuk om te doen, alles stap voor stap uitleggen. Denk dan aan iets in de trant van ‘okay, now I will explain to you how you can open an icon on your desktop’ (daarvoor had je dan al uit staan leggen wat een desktop en een icon dan wel niet waren en hoe een muis en toetsenbord werken). ‘Move your mouse across the surface so the dart is on the icon that says ‘Word’. Now double click on the left button of your mouse to open the icon’. And so on and so on.. Het was een klusje waarbij je veel geduld moest opbrengen, maar toen ik zag hoe geweldig iedereen het vond toen ze uiteindelijk hun eigen naam in konden typen was het het zeker waard!

We hebben uiteindelijk een hoop kunnen bereiken die dag. De agenten hebben een digitaal aangifteformulier kunnen invullen dat wij ontworpen hadden en in Excel kunnen oefenen met het invoeren van gegevens om een statistisch overzicht te krijgen over criminaliteit.

We hebben ook de werking van internet uitgelegd en laten zien. Helaas waren de faciliteiten een beetje beperkt waardoor we maar 1 computer met internet hadden, maar we hebben het met behulp van een beamer toch heel goed kunnen laten zien. Zo hebben we ze het nut en gemak van e-mail uitgelegd, zodat ze wanneer ze contact met andere politiebureaus willen, ze nu een makkelijker manier kunnen gebruiken dan post.

Tussentijds hebben we ook lol gemaakt en een korte quiz gedaan om de mensen even te laten ontspannen. Dat was heel leuk. De lunch tussen de middag was een echte Ugandese lunch, lees: VEEL. Gelukkig was ik deze keer bijdehand genoeg om te zeggen dat ik maar een heel klein portie wilde. Hoewel ze het wel een beetje raar vonden, werd het wel geaccepteerd. Haha.. gelukkig maar.

Aan het eind hebben we een evaluatie gehouden met de groep agenten en hen gevraagd een formulier in te vullen. Iedereen gaf hele positieve feedback, dus dat was erg leuk. Ze willen ook zeker verder oefenen, want na een dag weten ze natuurlijk nog niet alles. Ze zijn overtuigd van de voordelen van ICT in hun werk en van plan om er mee verder te gaan, dus missie geslaagd!

De volgende dag zijn we weer terug gereden naar Kampala. Dit keer leek de reis wel langer te duren hoewel dat niet zo was. Maar misschien kwam het ook doordat we moe waren van de afgelopen dagen en ik nog steeds niet helemaal in orde was. Ik was wel blij toen ik weer terug was op het kamp in Kampala. Hoe snel je dan ook iets als ‘thuisbasis’ gaat zien! Na heerlijk uitgebreid gedoucht te hebben en gegeten ben ik lekker een beetje bijgekomen en vanmorgen heb ik al mijn was gedaan in een teil in de tuin. Alles weer een beetje op orde dus!

Ik zie nu ineens dat ik al 3 kantjes heb getypt!! Knap hoor, als je nu nog niet hebt opgegeven en nog steeds trouw zit te lezen!

Ik wil in ieder geval ook even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen erg te bedanken voor alle leuke reacties die ik krijg!! Ik kan af en toe niet iedereen persoonlijk terug mailen, maar weet dat ik het in ieder geval ontzettend waardeer en erg leuk vind om jullie berichten te lezen!

Tot de volgende keer!

Liefs, Anneloes