Verslag dinsdag

Vandaag was een bijzondere dag.. We vetrokken om 8 uur naar een plaatsje hier vlakbij, genaamd Banda. Althans, het plan was om rond 8 uur te vertrekken. Echter, dat soort dingen gaan hier allemaal net ff anders. Wanneer je afspreekt met een groep van bijna 30 mensen om om 8 uur te vertrekken en dan ook nog eens afhankelijk bent van Ugandese chauffeurs die het iets minder nauw met de tijd nemen dan wij, kan je je voorstellen dat het wel even duurt voordat we goed en wel op weg waren.

Tijdens onze rit kwam ik er al achter dat we naar een zeer achtergestelde wijk reden. Ik heb vandaag zoveel armoede gezien, ik kan niet bedenken hoe ik dat kan omschrijven. En dan te bedenken dat ik nog vlakbij de stad zit, dat is heel bizar. Ik vraag me af hoe het zal zijn op het platteland en in kleine dorpjes. Ik zal er waarschijnlijk volgende week achter komen, aangezien ik zondag naar Kitgum vertrek.

De ‘huizen’ langs de kant van de weg waren palen met doeken erover als dak, of houten hutjes. Overal lag afval, kapotte spullen, hingen er gescheurde lappen bij wijze van deur of gordijn enz. De mensen zaten voornamelijk voor hun huis waar ze wat fruit verkochten, vuur aan het maken waren, koken en ondertussen op de zwerm kleine kinderen aan het letten waren.

Ze keken allemaal nogal vreemd op naar die busjes blanken die langskwamen en ik kan het me goed voorstellen. Ik voelde me echt zo’n ‘westerling die daar wel even komt vertellen hoe het moet’. Dat klinkt heel negatief, maar het is ook echt een heel raar gevoel om daar rond te lopen met een gezond lijf, goede kleding aan, schoenen en zelfs een camera in je tas. En dan die mensen om je heen die werkelijk niets hebben en blij zijn met alles wat ze krijgen, zoals een paar kinderen enorm gelukkig waren met een aantal pennen die een van mijn klasgenoten bij zich had en uitdeelde.

In Banda bezochten we het Headoffice van Change IT! Hier hebben we kennis gemaakt met onze buddies, een groep studenten van de Universiteit van Banda die ons helpt bepaalde contacten te leggen voor onze opdrachten.

Mijn buddie is een 20-jarig Ugandees meisje genaamd Mirriam. Alle buddies zijn erg hartelijk en open, maar ook erg aanhankelijk en daar moesten wij wel een beetje aan wennen. Zo hangen ze al na een paar minuten om je nek en sommige hielden de hand van hun Nederlandse buddie steeds vast. Het is wel heel leuk om dat soort culturele verschillen te merken.

Er liepen heel veel kinderen rond voor het kantoor en zodra er iemand foto’s begon te maken werden ze helemaal enthousiast. Alle kindjes wilden op de foto en vervolgens zichzelf zien op het schermpje. Je camera wordt in dat geval wel door 20 paar kinderhandjes vastgegrepen dus het is wel een beetje oppassen dat ie heel blijft.

Als we naar het toilet moesten kon dat bij het ziekenhuis. Dat was denk ik een van de meest bizarre dingen die ik vandaag heb gezien. Het ziekenhuis was al net zo’n klein verwaarloosd gebouwtje als alle anderen in de straat en de materialen waren alles behalve toereikend. Ik heb er vandaag een paar keer gebruik gemaakt van het toilet (een gat in de grond waarvan ik de geur niet eens kan beschrijven, maar jullie dit ook wil besparen). Om het toilet te bereiken moest je door het ziekenhuisje heen lopen. Ik kon de operatiekamer gedeeltelijk zien en ik hoop toch echt niet in een ziekenhuis te belanden hier in Uganda. Ik vond het wel moeilijk te bevatten dat dat voor die mensen daar wel gewoon de realiteit is. Als er iets met hen aan de hand is moeten ze wel. Zo lag er bijvoorbeeld een kleine baby van 5 maanden met malaria.. Maar het is wel heel goed dat er iets is. Er werden ook kinderen ingeënt terwijl ik langsliep, dus gelukkig zijn er wel iets van middelen.

We hebben ook lunch gegeten bij het kantoor. Er was voor ons gekookt en al de gerechten zagen er zogezegd wel een beetje spannend uit. Er was rijst, vlees, groenten, matoke (banaan), een soort notenpasta, casave, pompoen en nog een aantal ondefinieerbare dingen. Onze borden werden vol geschept waarna ons vriendelijk doch dwingend werd verteld dat ‘wanneer je een Afrikaan écht wil beledigen, je eten op je bord moet laten liggen wanneer je ergens op bezoek bent’. Dusss…… Hoe hard ik ook mijn best heb gedaan, het is mij (evenals vele anderen) echt niet gelukt alles op te eten. Het was gewoonweg echt teveel. Neem in gedachten een zeer ruime portie die je eet als je echt heel veel trek hebt.. Vermenigvuldig die met 2 en dat is wat ik op mijn bord had. Helaas.. ik vond het erg vervelend maar ik kon niet alles opeten. Ik merkte wel dat het niet bepaald gewaardeerd werd, maar ja..

Na de lunch zijn we nog met een groepje naar het Mandela National Stadion geweest. Dat was echt een trots van onze buddies, dus dat hebben we bekeken. Het was vooral wel leuk om te zien dat de vip plaatsen in het stadion dezelfde soort stoeltjes zijn als wij overal in Nederland in de stadions hebben.
Vanavond hebben we gezellig met ons groepje in het café gegeten op het kamp. Je kan hier goed avondeten voor zo’n 8000 schilling (ongeveer 3,5 euro) dus dat is goed te doen.
Morgen gaan we op bezoek bij een politiebureau in Kampala voor een eerste kennismaking met de groep waaraan we een van de workshops gaan geven. Ben heel benieuwd hoe het nou uiteindelijk allemaal in zijn werk zal gaan.

Ik probeer zo nu en dan ook wat foto’s te uploaden, maar het duurt ontzettend lang dus het kan nog even duren!

Veel sterkte gewenst met de kou en de gladheid! (Het was hier vandaag rond de 30 graden, sorry!)

Liefs, Anneloes